O blog do Castro Baxoi

E... fomos a Urueña: No Centro E-lea lemos, escribimos palabras e compuxemos, no bus de volta a casa, un poema entre todos:

O ESPERTAR DUN NOVO DÍA
A nosa vida daba voltas como unha escaleira de caracol,
sempre inmersos na verdulería das nosas mentes.
No futuro teremos que esquecer
o mundo que nos envolveu,
e lembrar aquelas infinitas tardes de sol
de cando eramos cativos
e faciamos castelos de area
que se viñan abaixo como o muro de Berlín.
Volviamos a vista a aqueles tempos
nos que os soldados loitabamos pola liberdade,
desexando regresar á casa añorada e cálida
despois de termos pisado terreos infernais.
Os tontos e inxenuos pensabamos
que eran sinceras as promesas
de PAZ,
mentres que os nenos seguían camiñando
polas vías da vida,
comendo galletas salgadas
e amargas e frescas chirivías.

¡Quen puidera esquecer aquelas verdades
nunca ditas daquel outro Berlín
e zanxalas para sempre!

¡Quen puidera borrar as lágrimas
que impedían ás miradas
ver a luz do día
e ollar, asombradas, a luz dun novo sol!

Meditando e pensando
fóronse abrindo as portas
con sinceras emocións
e inmediatos sentimentos,
escoitando as voces daqueles mozos
que trataban calquera tema
baixa a frondosa árbore da liberdade.
E no pensamento de Bruno
aqueles homes repugnantes,
chamados militares,
daban a súa vida por nada.
Nun mundo vestido con uniforme de paz,
nenos felices cheos de esperanza e
os seus fieis amigos
xogan agora nos bambáns
con panos brancos
que limpan as antigas feridas.
Eses vellos tempos de xeques xa pasaron
e agora... o meu avó recorda con nostalxia
como se iluminaba a súa cara
cando cantaba
ao sementar patacas
e lía no xornal o seguinte titular:

¡DOS NOSOS RESPINGOSOS CORAZÓNS BROTARÁN AS PALABRAS MÁIS CLARAS!
4ºA e 4ºB do CPI C.Baxoi e alumnos-as do IES Castro da uz das Pontes.